blogvervuiling

Gisteren merkte ik dat er een aantal reacties van onbekenden op deze blog stonden in het engels. Toen ik ze ging weggooien deed de computer heel raar, wilde geen vensters meer sluiten en opende steeds meer vensters. Ik maakte me al grote zorgen, maar gelukkig is het probleem opgelost. Ik vroeg me af waar die rommel vandaan kan komen en ik dacht terug aan die middag dat ik in een internetcafe in Lagos aan het bloggen was. Terwijl ik aan het typen was, merkte ik dat er een vrouw met een zonnebril achter me stond. Ik vond haar meteen al stom, ze las gewoon schaamteloos over mijn schouder mee, dus ik sprak haar aan, en vroeg of ze nederlands was. Dat leek niet zo te zijn, maar ik maakte haar duidelijk dat ik niet van haar nieuwsgierigheid gediend was. Nou denk ik dat zij ook het adres van dit blog heeft meegelezen ofzo en daarna een aantal reacties heeft geplaatst. Maar alle vreemden zullen geboycot worden!

Deze blog zal vrij blijven van virussen, ongenode gasten en censuur, opdat iedere oprechte persoon zich veilig kan informeren over het wel en wee van aartwwoofman.

vulkaan

Ik zit in een cafeetje in Lagos, waar je tussen 15.00 en 18.00 gratis internet hebt. Daar zit ik nu met mijn eigen laptopje. Dat is toch wel fijn zo, want dit is gewoon een goed dingetje, ik kan hier alles mee, ook fotootjes plaatsen. Dus zet ik zo een fotootje van mijn prachtige rugzakverlichting bij het vorige berichtje.

luchtopname van Monte Rosa, langs de weg van Barao Sao Joao - Lagos

Vandaag was een werkdag waarin ik getuige mocht zijn van een ruzie tussen Sandra en Coos, dat ging er heftig aan toe. Ik merk dat de spanningen in één keer naar buiten kunnen komen, alsof je leeft op een vulkaan die op uitbarsten staat. Het is vervelend, vooral voor Coos en Sandra, ik merk dat ik heel goed buiten de conflicten kan blijven. Ik heb aan Coos voorgesteld om morgen te gaan wandelen bij Monchique, dat geeft iedereen wat rust en ik heb er zelf ook zin in. Het is zo dat er een map met allerlei wandelingbeschrijvingen beschikbaar is op Monte Rosa en een aantal beschrijvingen zijn hard aan een update toe en moeten dus 'nagewandeld' worden. Dit valt onder werktijd, dat is ook leuk natuurlijk. Coos heeft er ook zin in, dus dat gaan we morgen doen.

Het weer is momenteel niet zo goed, maar dat zeg ik elke keer geloof ik. Het is vast wel warmer dan in Nederland, maar van mij mag de zon zich iets meer laten zien. Gisteren heb ik na wat werk in de tuin nog gedacht om er even op uit te gaan. De zon scheen toen wel en ik bedacht me. Ik heb een biertje gepakt en ben in de hangmat bij het zwembad in de zon gaan liggen. Dat wil ik best wel vaker doen, maar daar is gewoon zonneschijn voor nodig, anders is het te koud. Als de zon wat langer schijnt warmt het zwembad ook wat op en dan zit er ook nog een kans in dat ik en stukje ga zwemmen. Nu is het mij nog te koud.

tabeee

mijn bed in mijn huisje op Monte Rosa

hemel op aarde

prachtige kerstpost, waaronder kerstlampjes voor op mijn rugzak

Om door te gaan waar ik gebleven was: ik ben direct op pad gegaan naar Monte Rosa (http://www.monterosaportugal.com/) , hoewel het al wat donker begon te worden waagde ik het erop, ik had immers de kerstlampjes uit het pakketje van Nicolette (dank dank) op mijn rugzak en dat zorgt toch voor een beetje veiligheid onderweg..
Na een kwartier begon het te plenzen, maar het raakte me niet, ik was mentaal ijzersterk. Eindelijk kwam ik bij Monte Rosa en ik ging naar de receptie, waar Coos en Agnes me ontvingen. Ik deed mijn verhaal en het leek wel OK, maar Sandra moest beslissen, zij is de baas. Coos nam me mee naar het huisje waar Sandra aan het klussen was en we maakte kennis. Na een kort gesprekje bleek dat ik welkom was en ik ben vol goede moed teruggegaan naar the magical orchard om tot een overeenkomst te komen. In het donker door de regen liep ik heel vrolijk terug. In het dorp ben ik even wat gaan eten in een cafe, en toen ik wegging deed ik mijn rugzak met kerstlampjes weer om, waarop ik een merry christmas toegewenst kreeg. Na 20 minuten lopen stopte er een auto en reed achteruit naar me toe. Het waren de mensen van de merry christmas in het cafe. Ze boden me een lift aan die ik dankbaar aanvaard heb. Ze hebben me helemaal tot over de blubberige landweg gebracht, ondanks mijn waarschuwingen dat ze wel eens vast zouden kunnen komen te zitten (het was echt een slechte weg daar..). Na uitgebreide dankjewels en de belofte van een biertje te tracteren volgende keer in het cafe, hebben we afscheid genomen. Toen heb ik mijn plannen voorgelegd aan Tarana. Het was moeilijk, dat zag ik wel aan haar, ze zei geen ja(ger) en geen nee(ger). ' Slaap er maar een nachtje over' , zei ik.

Impressie van de magical orchard

De volgende dag was ze er uit. De wijnranken moesten gesnoeid, of ik dat wilde doen. Natuurlijk wilde ik dat. De volgende ochtend ben ik meteen aan de slag gegaan en heb ze allemaal gedaan. Ze was heel gelukkig en bood aan om me met de bus naar Monte Rosa te brengen. Later zei ze dat ze te moe was om me te brengen, maar ze wilde mijn rugzak wel nabrengen. Dat heb ik maar niet gedaan. Of ik haar niet vertrouwde? vroeg ze. Ik zei dat ik alles nodig had, omdat ik me nog moest douchen en verkleden voor oudjaar, maar eigenlijk vertrouwde ik haar niet helemaal met al mijn bezit op reis. Volgens mij is ze echt een junk en hoe spijtig ook, maar dan ga ik liever met die zware rugzak lopen. Onderweg heb ik ook mijn duim opgestoken en toen stopte er een leuk duits meisje die me een lift gaf, dus dat was ook goed, beter zelfs..


En aangekomen bij Monte Rosa heb ik me heerlijk kunnen douchen, heb ik een eigen huisje gekregen en ben ik 's avonds met Sandra uit eten gegaan voor oudjaar. Coos ging helaas niet mee. Coos is de ex van Sandra en daar zit nog veel pijn merk ik. Doet me wel denken aan mijn eigen situatie met Esther en dat is heel leerzaam.

Nou, dat was weer een heel verhaal, maar ik denk hier te blijven tot mijn terugreis...
Laterrrrr

Magische zaken

Wat een magische plaats, the magical orchard. Vanuit Carrapateira gekomen en in een nieuwe dependance van Josje van Hekezen terechtgekomen. Echt waar! Toch is de energie van Tarana en haar vriend Colin heel goed. Ze zijn heel lief, maar eerlijk gezegd is de magical orchard een verwilderde chaos. Als je hier iets magisch in wil zien, zul je eerst de nodige opiaten tot je moeten nemen. Toen Tarana laat op de avond op zoek ging naar aluminiumfolie kon ik niet anders dan concluderen dat Tarana en Colin dat ook doen. Ach en wee, die regen maakt het er ook niet beter op. The magical orchard ligt nogal laag en al het water komt hier naartoe. Deze dependance van Josje van Hekezen hoort niet bij een ijsbaan, maar bij een modderpoel. En in deze modderpoel geen halfnaakte wijven die de tijd verdrijven met Oudhollands ‘mudwrestling’ (de engelse term schiet me zo gauw even niet te binnen..), nee hier tref je hoogstens een verdwaald everzwijn aan, die zich vanuit de bosrand in de modderpoel van the magical orchard heeft gewaagd. Tijd om deze plek te verlaten. Actie!
Na een half dagje werken ben ik op pad gegaan richting Barão de São Miguel. Daar, in een van de lelijkste dorpen van Portugal, bestelde ik mijn eerst kopje koffie sinds mijn darmen in opstand kwamen dd 23 december 2008. Het terras lag half op de openbare weg. De straatveger veegde het terras aan en kreeg daarvoor een neut van de kastelein geloof ik. Een klein meisje in de deuropening zit de hele tijd naar me te kijken en zingt een liedje over de bergen (montanha ofzo en dat heel vaak..). Een paar oude mannetjes proberen zich te bemoeien met haar liedje, maar dit dametje laat wel merken wie de baas is. Die kan al kijven als een grote, godallemachtig.
En dan komt er een jonge vrouw met een kinderwagen vragen of ze mag plaatsnemen tegenover me. Ja hoor, gezellig. Ze is engels en ze woont met haar gezinnetje in het dorpje. Wel een leuk praatje met haar en als ik vertel dat ik een andere wwoof-plek zoek weet ze ook een biologische boomgaard van een paar fransen. Die tip moet ik een andere keer gaan uitchecken, want het ligt niet op mijn route vandaag. Nee vandaag ga ik ook nog even naar Barão São João.
Na een kilometertje of 5-6 ben ik in Barão São João. Dit is een leuker dorpje. In het plaatselijk café, ga ik een kopje koffie drinken, mijn tweede al die dag! De barvrouw maakt een praatje met me en ze zegt dat 1 van de 3 oudere dames aan een tafeltje verderop ook Nederlands is en Nienke heet. Als Nienke opstaat om af te rekenen spreek ik haar aan. Ze wandelt graag en vertelt me van alles over bustijden en mooie wegen om te lopen. We wisselen telefoonnummers uit en maken een afspraak om eens een rondwandelingetje te maken. Ze weet ook nog een adres waar ik eventueel zou kunnen wwoofen: Monte Rosa, een plekje vlakbij van een Nederlandse vrouw met Groningse roots, Sandra. Hoewel het al laat(donker) wordt ga ik dit toch direct uitzoeken. Laterrrrr!

vervolg next stop: the magical orchard

impressie van de dependance van Josje van Hekezen

Feliz 2009 allemaal, de portugese jaarwisseling was fantastisch. Waar moet ik het nou over hebben? Ik loop zo achter bij het vertellen over wat er allemaal gebeurd is..... Misschien moet ik het gewoon maar fast forward doorspoelen, dan kan ik daarna gewoon weer schrijven over dingen die gisteren of vandaag gebeurd zijn. Daar gaat 'ie dan:

de keuken

Ik was dus in Carrapateira in replica van de schuur van Josje van Hekezen. Daar zat ik dan, voor mijn gevoel vast, want de kerstdagen zaten er al aan te komen, het was de nacht van 23 op 24 december en ik wilde daar niet zijn. Overdag heb ik mijn best gedaan om er nog wat van te maken, maar nee het was niet mijn ding. 's Middags kwamen er 2 nieuwe wwoofsters aan uit Canada en daar kon ik wel gezellig mee praten. Dus zijn we er met zijn 3en op de fiets op uit getrokken. Zij bleven achter op het strand, terwijl ik verder ben gegaan, omdat ik toch ook wel wilde weten of er alternatieve overnachtingsmogelijkheden zouden zijn. In het dorp vond in een betaalbare mogelijkheid: via via hoorde ik dat ik Maria moest aanspreken, een oudere vrouw die net de minimercado van Irene inliep (echt een klein dorpje hoor). Midden in de winkel heb ik met haar een afspraak gemaakt en ik ben mijn tas gaan halen en kon voor 15 euro per nacht slapen en douchen. Goeie actie van mezelf. Ik heb een briefje geschreven voor Klaus en de rest en ben gegaan. Toen ik de volgende dag wakker werd, was ik ziek. Erge buikpijn en geen zin om te eten. 4 dagen last van gehad. Diarree en alles. Ik kon daar dus ook niet meer weg. Toen het beter ging was het weekend en reden er geen bussen. Toen ben ik nog even naar mijn wwoof-adres gewandeld om tekst en uitleg te geven. Dania was er en ze begreep het wel. Vond het zelfs goed dat ik er meteen wat aan gedaan heb door weg te gaan. Op maandag wilde ik met de bus naar Vila do Bispo, maar die reed pas om 14.00. Dus ik ging weer naar Aljezur waar wel een vroege bus heen ging. Daar ben ik nu inmiddels al 3 keer geweest, als een spijker op een magneet kom ik steeds weer in Aljezur terecht.

Praia Bordeira

Toen ben ik doorgereisd naar Lagos, waar ik in het racistische internetcafe terechtkwam...
Het contact opnemen met Tarana van de magical orchard ging vrij soepel. Ik moest natuurlijk nog wel altijd in de buurt van een WC blijven, want mijn darmen bleven me verbazen met interessante oprispingen. Die avond ging ik met de bus naar een halte, weer ergens in de wildernis, waar ik dacht dat ik had afgesproken. Dat bleek niet zo te zijn. Met al dat geloop met mijn bagage, moest ik denken aan Travelling light, dat prachtige gedragen nummer van de tindersticks. Travel light, dat doe ik dus niet. Ik travel nogal heavy en dat komt toch ook wel door die laptop in mijn rugzak, die had ik echt thuis moeten laten hoor Eva, dat werkt eigenlijk niet zo goed (al moet ik zeggen dat ik wel heb genoten van het kijken naar la meglio gioventu).

Monding Aljezur (rivier) op Praia Bordeira

Uiteindelijk, in Bensafrim, trof ik Tarana. Zij is een oudere chaotische hippie, surf vrouw, vrolijk gebruikster van verdovende middelen, waaronder opiaten. Ze rijdt in een oude british leyland- daf bus vol deuken en ik weet hoe dat komt. Ze nam me mee op een korte reis en ontmoette zo eerst een Nederlander uit Den Briel, genaamd Jan, die een studio aan het bouwen is in de Algarve, twee dronken britten (adam en een ier met een onverstaanbare naam) die een lift kregen naar een donker bos waar ze schenen te kamperen. En daarna, beste mensen , was het tijd voor mijn kennismaking met ' the magical orchard'.

Daarover volgende keer meer.........

prachtige kust bij Carrapateira

next stop: the magical orchard

Eindelijk ben ik weer terug in de bewoonde wereld. Het Carrapateira avontuur is me een beetje tegengevallen, daar zal ik later nog wel een b(r)oekje over open doen (oa diaree gekregen). Eerst even mijn volgende plan. Ik heb een afspraak gemaakt met Tarana, die een magische boomgaard heeft in de buurt van Barão de São Miguel. Om 19.30 moet ik bij halte paraíso staan en dan komt ze me halen. Hoop ik. In elk geval heb ik voor het geval al gechecked en er rijden ook nog bussen terug naar Lagos en daar is ook mogelijkheid om te overnachten in de jeugdherberg (zit nog niet vol, ook al gechecked.) In noodgevallen kan je me natuurlijk bereiken op mijn mobiele nummer.
Tot zover dus mijn plannen en de voorbereidingen daarvoor.

Als je je afvraagt wat er in de tussentijd allemaal gebeurd is: niet veel. Maar ik zal toch mijn best doen er wat van te maken.
Op 23 december ben ik samen met Gijs vertrokken naar Portomão(op een portugees toetsenbord kun je heel fijn kronkeltjes typen!, ik prõbeer me te beheersen mããr het is mõeilijk...) Daar hebben we afscheid genomen en ben ik met de bus verder gereisd naar Carrapateira. De kwaliteit van de busverbinding, vooral de overstaptijden, maakten duidelijk dat ik me begaf in één der verre uithoeken van het Portugese rijk. Tegen de tijd dat ik aankwam in deze uithoek was het aardedonker en moest ik op de tast op zoek naar mijn lampje ergens verborgen in mijn tas. Alle sterren schitterden aan de hemel op deze maanloze avond, maar daar kwam iemand aangefietst. Het was Klaus, mijn host die ik die middag mijn reisschema had doorgebeld. Klaus was een man van weinig woorden, hij leidde me door het donker, onderwijl vertellend dat als ik zin had om paard te rijden of op de ezel dat ik ze daar ergens eerst maar moest gaan vangen en hij maakte een breed gebaar naar de heuvels aan onze linkerzijde. Grappig. Wist hij niet iets nauwkeuriger waar ze waren? Nee, hij had ze al tijden niet gezien. Toen kwamen aan bij de locatie, ik kon niet zien wat het was vanwege de diepe duisternis, maar eenmaal binnen herkende ik het direct: het was de oude koek-en-zopie schuur van Josje van Hekezen, de legendarische ijsmeester van de hedelse ijsbaan. Daar waar ik heb geleerd om met houten schaatsen op bevroren water te lopen. Josje had een beetje handel bij de ijsbaan: chocomel, roze koeken en dat soort spul. Al deze ijspret vond plaats in een oud schuurtje waarin een houtkachel zondere adequate rookgasafvoer iedereen prettig relaxed maakte. Toen kon dat nog.
Maar nu had ik de portugese evenknie gevonden, Klaus is de Josje van Hekezen van Carrapateira, alleen heeft 'ie niet van die lekkere roze koeken.

Ik kon aanschuiven en at een bordje spagetti mee. Hoewel ik me afvroeg of die vrolijke knakker van de smaakpolitie deze actie wel verantwoord zou vinden, dacht ik nog: er zitten hier 8 levende gezonde mensen, het zal wel goed komen. Ja de mensen die er waren, dat was wel fijn, meer mensen. Je had dus Klaus, Dania uit Italia (Klaus' vriendin), Daniel ook uit Italia (Dolomieten jaja), Paul uit Luxemburg, Cornelius uit Duitsland en Elizabeth en Bernd, een stel uit Oostenrijk.

Ik merk dat ik nogal lang van stof ben en zo gaat dit wel een heel lang verhaal worden. Misschien wel leuk, misschien ook niet maar ik ga een volgende keer wel verder het is hier niet leuk merk ik. De baas is hartstikke racistisch. Er komt hier net een zwart meisje om te internetten en zegt 'ie gewoon dat het internet niet werkt. Zij, ook niet gek, zegt, wijzend op mij; "but that man is using the internet". Ze heeft gelijk dit klopt niet, ik ga ook maar ergens anders heen.
groetjes en laterrrrr

afscheid nemen

Morgen wordt alweer mijn laatste dag in Quelfes. Vandaag heb ik Fuseta ontdekt, dat is een toeristisch dorpje aan de kust. Het leuke daarvan is dat er meer mensen zijn, ook jonge mensen. In Olhao bv bepalen bejaarden het straatbeeld. Ik heb wel wat fotoos gemaaklt van Fuseta, die staan in het webalbum. Zonder ze te verstoren heb ik ook flamingo's gekiekt. Gisteren een lepelaar. Er zijn hier heel veel vogels. In de boomgaard zitten hele kleine uiltjes. Vandaag kwam ik teruggefietst in de schemer en toen zat er één op een telefoondraad heel verbaasd te kijken. Gauw m'n fototoestel.....nee te laat, was 'ie er alweer vandoor. Dan maar een foto van de mooie lucht. Het is mijn laatste dagje uit hier dit jaar. Volgend jaar kom ik waarschijnlijk hier weer terug. Gijsbert kan mijn hulp goed gebruiken en wil me op 9 januari ook wel naar het vliegveld brengen, da's wel makkelijk natuurlijk.

Er is hier zo weinig omgevingslicht dat je de sterren heel goed kan zien. Dan ga ik voor de caravan zitten met de stoelleuning naar achteren naar de sterren kijken. Hoewel het niet het seizoen is, heb ik toch al vele vallende sterren gezien, ook al veel wensen gedaan. Zal wel komen door al die satellieten die terugvallen naar de aarde. Woensdag was er een hele heldere. Hij bleef wel 2 seconden zichtbaar, met een mooie staart.

In Fuseta heb ik mooie gevels gefotografeerd en ook veel bootjes die in het zand liggen. Vind ik mooi. Vaak met tegenlicht, ben ik ook dol op. Morgen vroeg weer op om Johannesbrood te oogsten. Daarna ga ik m'n tas maar eens pakken.

Voor de nieuwe fase heb ik mijn blog ge-update. Het weer in Aljezur staat erop, dat is 15 km van Carrapateira, waar ik vanaf dinsdag zit. Verder kun je pac-mannen en zien waar de flitsers in nl staan (die in Portugal leken me vooralsnog niet relevant, ik heb nog geen portugese volgers.) Hopelijk worden de kijkcijfers van dit immens populaire blog nog hoger.