next stop: the magical orchard

Eindelijk ben ik weer terug in de bewoonde wereld. Het Carrapateira avontuur is me een beetje tegengevallen, daar zal ik later nog wel een b(r)oekje over open doen (oa diaree gekregen). Eerst even mijn volgende plan. Ik heb een afspraak gemaakt met Tarana, die een magische boomgaard heeft in de buurt van Barão de São Miguel. Om 19.30 moet ik bij halte paraíso staan en dan komt ze me halen. Hoop ik. In elk geval heb ik voor het geval al gechecked en er rijden ook nog bussen terug naar Lagos en daar is ook mogelijkheid om te overnachten in de jeugdherberg (zit nog niet vol, ook al gechecked.) In noodgevallen kan je me natuurlijk bereiken op mijn mobiele nummer.
Tot zover dus mijn plannen en de voorbereidingen daarvoor.

Als je je afvraagt wat er in de tussentijd allemaal gebeurd is: niet veel. Maar ik zal toch mijn best doen er wat van te maken.
Op 23 december ben ik samen met Gijs vertrokken naar Portomão(op een portugees toetsenbord kun je heel fijn kronkeltjes typen!, ik prõbeer me te beheersen mããr het is mõeilijk...) Daar hebben we afscheid genomen en ben ik met de bus verder gereisd naar Carrapateira. De kwaliteit van de busverbinding, vooral de overstaptijden, maakten duidelijk dat ik me begaf in één der verre uithoeken van het Portugese rijk. Tegen de tijd dat ik aankwam in deze uithoek was het aardedonker en moest ik op de tast op zoek naar mijn lampje ergens verborgen in mijn tas. Alle sterren schitterden aan de hemel op deze maanloze avond, maar daar kwam iemand aangefietst. Het was Klaus, mijn host die ik die middag mijn reisschema had doorgebeld. Klaus was een man van weinig woorden, hij leidde me door het donker, onderwijl vertellend dat als ik zin had om paard te rijden of op de ezel dat ik ze daar ergens eerst maar moest gaan vangen en hij maakte een breed gebaar naar de heuvels aan onze linkerzijde. Grappig. Wist hij niet iets nauwkeuriger waar ze waren? Nee, hij had ze al tijden niet gezien. Toen kwamen aan bij de locatie, ik kon niet zien wat het was vanwege de diepe duisternis, maar eenmaal binnen herkende ik het direct: het was de oude koek-en-zopie schuur van Josje van Hekezen, de legendarische ijsmeester van de hedelse ijsbaan. Daar waar ik heb geleerd om met houten schaatsen op bevroren water te lopen. Josje had een beetje handel bij de ijsbaan: chocomel, roze koeken en dat soort spul. Al deze ijspret vond plaats in een oud schuurtje waarin een houtkachel zondere adequate rookgasafvoer iedereen prettig relaxed maakte. Toen kon dat nog.
Maar nu had ik de portugese evenknie gevonden, Klaus is de Josje van Hekezen van Carrapateira, alleen heeft 'ie niet van die lekkere roze koeken.

Ik kon aanschuiven en at een bordje spagetti mee. Hoewel ik me afvroeg of die vrolijke knakker van de smaakpolitie deze actie wel verantwoord zou vinden, dacht ik nog: er zitten hier 8 levende gezonde mensen, het zal wel goed komen. Ja de mensen die er waren, dat was wel fijn, meer mensen. Je had dus Klaus, Dania uit Italia (Klaus' vriendin), Daniel ook uit Italia (Dolomieten jaja), Paul uit Luxemburg, Cornelius uit Duitsland en Elizabeth en Bernd, een stel uit Oostenrijk.

Ik merk dat ik nogal lang van stof ben en zo gaat dit wel een heel lang verhaal worden. Misschien wel leuk, misschien ook niet maar ik ga een volgende keer wel verder het is hier niet leuk merk ik. De baas is hartstikke racistisch. Er komt hier net een zwart meisje om te internetten en zegt 'ie gewoon dat het internet niet werkt. Zij, ook niet gek, zegt, wijzend op mij; "but that man is using the internet". Ze heeft gelijk dit klopt niet, ik ga ook maar ergens anders heen.
groetjes en laterrrrr